عکس مستند همیشه دروغ می‌گوید

1. عنوان "یک سفر ایرانی" انتخاب هوشمندانه ای برای این عکس ها است؛ اگر از خود بپرسیم در سفر چگونه عکس میگیریم؟
2. شاید کلمه ی "گناه" در این یاد داشت کمی بیرحمانه باشد. "ناشیانه" و "پراکنده از حقیقت" را نیز متوجه نشدم! مگر شما در چه جایگاهی هستید؟ آیا استفاده از ادبیات محاوره ای جایی در یک تحلیل دارد؟
3. آیا شما با دو پاراگراف آخر خود در چرخه‌ای عبث از ارزیابیِ چگونگی بیان حقیقت گرفتار نشده اید؟ یا شده اید؟
آیا این تناقض در نوشته از همین جامعه نمی آید که بخشی از آن را در این عکس ها دیدیم؟
4. عکاسی مستند به این ساده گی نیست که در متن آن را بر شمرده اید! اگر مایل بودید موارد ناصحیحی که به عکاسی مستند اطلاق کرده اید را بر خواهم شمرد!
و نیز باید گرایش های متنوع عکاسی مستند از جمله مستند مطبوعاتی را نیز در نظر داشت.
5. به نظر می آید این عبارت یک فعل کم دارد: "عکاسی مستند و عکاس مستقل در مقابل تن دادن مطلق به دستور زبان مستند {هست یا هستند} یا تلاش برای دست یافتن به راهی برای فراتر رفتن از این قواعد دستوری".
6. آیا عکاس این مجموعه ادعایی بر ثبت حقیقت داشته است؟ و اساساً حقیقت را چگونه می توان تعریف کرد؟ تا به بیانی از آن رسید.

مجموعه ای قوی و هوشمندانه از "ایران امروز".
تیتر مناسب ، تکس کامل و قوی ، کبشن های کوتاه و صریح ، جیدمان مطلوب عکسها و... ازجمله این برتریهاست .
ویژگی ممتاز این مجموعه کنتراست شدید عکسها در تقابل هم بود واقعیت امروز رابی پرده به ما نشان می دهد نه سیاه نماییست نه روشن نمایست ایران خودمونو نشون میده ...
تنوع لوکیشن ها و شهرهای مختلف کارشده در این مجموعه ازجمله ویژگی های بارز آن است . البنه به نظر حقیر انتخاب نهایی 12 فریمی آن ب
سیار قوی تر و تاریخی تر خواهد کرد ...

به نظر می آید نظرات آقای صدیقی کم عصبانی نگاشته شده است. شاید صلاح بود به جای جوابگویی شبه دیالکتیک به نگارنده متن، حداقل یکی از اشکالات متن را برای دیگران واکاوی می کرد و کمی ذهن خود را می گفت تا این که با عباراتی چون "بی رحمانه" و کلمات استفهامی مانند "آیا" بحث را جلو ببرد.
به نظر می آید در پارادایم گفتگویی همدیگر باید سخن برانیم، و کمتر از این قاعده خارج شویم...

نوشته ی سیامک حاج محمد بر مجموعه سفر ایرانی حسین فاطمی متن روشنگریست,اما پیش از هرچیز به خودِ عکس مستند و رتوریک مربوط به آن می پردازد که قابل توجیه,اما در مقایسه با مقیاس پرداختن به عکس هاکمی دچار پر گوییست.
پرداخت به اصول و بنیاد ها می تواند روشنگر باشد,ولی پرداختن به مبحث اصلی و تشریح خودِ موضوع هم از اهم موارد است.
مسائلی که در مورد مفهوم سندیت در عکاسی مطرح شده روشن و واضح است, و از مشرب نگاه به عکاسی در پی عدم مشروعیت امر واقع در بازنمایی سیراب میشود.
ولی در پی همان دو پراگراف آخر که به خودِ مجموعه پراخته شده,باید گفت که توقع اینکه عکاس به همه ی حواشی و زوایای موضوع مطرح شده بپردازد توقع نا به جایی است,خصوصا در بستری که این مجموعه عکس مطرح شده , مفهوم نامحدود یک سرزمین,والبته به نظر میرسد با نام سفر,این دید توریستی و به شدت گزین و خلاصه شده را توجیه می کند.
ولی سوغات این سفر عکاس-با توجه به اینکه در هر صورت نگاه شخصی وی است-نشان نگاه دیگری به امر عکاسی شده را نیز در خورد دارد.
این مجموعه گزینی از فرار ها ودلخواه ها و تضادها و در نهاییت زنگی ایرانی در بعد آلترناتیو آن است تک روی مهمانی های یک پارتی یا تک روی نوجوان خالکوبی کرده و حتی تک روی چادربه سر کردن خانوادگی در خانه.
این ها بیرون زدگی های زندگی ایرانیست,رفتارهای گاها ناهمگن,و مشخصا رفتار هایی که یک صحنه را عکاسی شدنی میسازند.
در نهایت این گناه کرده یا ناکره حسین فاطمی,باز هم از رتوریک عکس مستند معنا میگیرد(در گفتمان رایج),اتفاقی بیرون زده از بستر امر جاری که هم برای عکاس و هم برای مخاطب عکس,توجیه کننده وجود عکسیست که در این مجموعه می بینند.

متاسفم بايد بگم اين نگاه كاسب كاراني است كه برخي براي شهرت ونشون دان خودشون براي خارجي ها شاتر زدن بعضي از دوستان هم هيجاني شدن زن لخت ديدن عكس خوب به بي پرده بودن نيست به گفتن حقيقت است
به نظر بيشتر اين تصاوير سا ختگي بوده و ايران رو با چند تا پارتي اخوند نميشه نشون داد و يا خراب كرد
عكاس بايد قبل از عكاسي ياد بگيره چطور مجموعه عكس عكاسي كنه نه اينكه تمام تك فريم هاش رو بريزه تو يه مجموعه

من متاسف میشوم اگر این مجموعه موجودیت و نهان ایران در منظر نگاه خارجی ها بشود . من جمله نویسنده را اینگونه ادامه میدهم که موضوع شکار است و عکاسی شکارچی اما واقعیت این است که عکاس ما نه به دنبال سیمرغ رفته و نه حتی زحمت فکر کردن آن را هم به خود راه داده است ، خیلی راحت مرداری یافته و از بدن متعفنش عکسهایی پست مدرن گرفته است !!! حقیقت اینست که کنتراست مابین دو گروه نمایش داده شده آنچنان شدید است که تونالیته زیبا و پر رمز و راز میانی از بین رفته است . کنتراستی که واقعیت ایران است . چند درصد از جوانان ایران چنین عیش و بزمهایی دارند ، چند درصد آخوند و طلبه اند ؟؟ بقیه مردم کجا هستند ؟؟ اینها مقیاس و معیار درستی نبوده اند . اینها یک هیجانی است که با نود آرت یک خانوم لب پنجره و روی تخت شکل گرفته اند ، مجموعه ای که کلامی ندارد جز مطلقا بد تا مطلقا بدتر و این میان متوسط ها و خوبها فراموش شده اند . احساس ایرانی بودن نه میان روحانی هاست و نه آن گروه عیاش جوان . و اگر بخواهیم منطقی و درست و بدور از هیجانات فکر کنیم باید اعتراف کنیم این مجموعه سفر به همه جای جهان است از واتیکان در ایتالیا تا اورشلیم میان یهودیان تا مکه مکرمه میان مسلمانان . تضادی شدید بین رادیکالیسم و اومانیسم اینجا ایران یا هرجای دیگر نیست اینجا جنگ مابین تفکرات متاعصبانه است.

به نظر بنده عکاس یک نقطه اوج و یک نقطه حضیض برای کار خود در نظر گرفته و با این نگاه دوسویه مجموعه را در کنار هم قرار داده است؛ به بیان ساده تر میتوان نیمی از مجموعه را حذف کرد، اما کمبود آن را حس نکرد.

به نظرم اين مجموعه چيزي جز دروغ و چيدمان نبود بطور مثال عماس رفته از يه خانم ل/خت عكس گرفته و نوشته اين روس/پي است از كجا بايد بدونيم راست ميگه ؟ ايا نشانه ايي در عكس است شاد دوست عكاس بوده هر كس كه لخت است كه روسپ/ي نيست همه ما ميتوانيم از اين عكسها بگيريم و هر دوست داريم بنويسيم.
اگر راست گفته باشد به هر حال هر جاي دنيا عكسي از روسپي ميگيرد در حال كاري است يا عشق بازي بمرد و يا.......
اينجا دروغ عكاس. معلوم ميشود. به هر حال هم اگر روسپ/ي بوده و عكاس به خانه اش دعوت كرده و چيدمان كرده ولي نقش مرد حاضر به ايفاي بازي. نبوده
به نظرم اين يك شيادي در عكاسي است
چرا عكاس بينده را خر فرض كرده؟